1- قال الإمام المهدی، صاحب العصر و الزّمان (علیه السلام و عجّل الله تعالى فرجه الشّریف) : الَّذى
یَجِبُ عَلَیْكُمْ وَ لَكُمْ أنْ تَقُولُوا: إنّا قُدْوَهٌ وَ أئِمَّهٌ وَ
خُلَفاءُ اللهِ فى أرْضِهِ، وَ اُمَناؤُهُ عَلى خَلْقِهِ، وَ حُجَجُهُ فى
بِلادِهِ، نَعْرِفُ الْحَلالَ وَ الْحَرامَ، وَ نَعْرِفُ تَأْویلَ
الْكِتابِ وَ فَصْلَ الْخِطابِ.([1])
امام زمان (عجّل الله تعالى فرجه الشّریف) فرمود: بر شما واجب است و به سود شما خواهد بود كه معتقد باشید بر این كه ما اهل بیت رسالت، محور و اساس امور، پیشوایان هدایت و خلیفه خداوند متعال در زمین هستیم.
همچنین ما امین خداوند بر بندگانش و حجّت او در جامعه مى باشیم، حلال و حرام را مى شناسیم، تأویل و تفسیر آیات قرآن را عارف و آشنا هستیم.
2- قالَ (علیه السلام) : أنَا خاتَمُ الاَْوْصِیاءِ، بى یَدْفَعُ الْبَلاءُ عَنْ أهْلى وَ شیعَتى.([2])
فرمود: من آخرین وصیّ پیغمبر خدا هستم به وسیله من بلاها و فتنه ها از آشنایان و شیعیانم دفع و برطرف خواهد شد.
3- قالَ (علیه السلام) : أمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَهُ
فَارْجِعُوا فیها إلى رُواهِ حَدیثِنا (أحادیثِنا)، فَإنَّهُمْ حُجَّتی
عَلَیْكُمْ وَ أنَا حُجَّهُ اللهِ عَلَیْكُمْ.([3])
فرمود: جهت حلّ مشكلات در حوادث - امور سیاسى، عبادى، اقتصادى، نظامى، فرهنگى، اجتماعى و... - به راویان حدیث و فقهاء مراجعه كنید كه آن ها در زمان غیبت خلیفه و حجّت من بر شما هستند و من حجّت خداوند بر آن ها مى باشم.
4- قالَ (علیه السلام) : الحَقُّ مَعَنا، فَلَنْ یُوحِشَنا
مَنْ قَعَدَعَنّا، وَ نَحْنُ صَنائِعُ رَبِّنا، وَ الْخَلْقُ بَعْدُ
صَنائِعِنا.([4])
فرمود: حقانیّت و واقعیّت با ما اهل بیت رسول الله صلّى الله علیه وآله وسلّم مى باشد و كناره گیرى عدّه اى، از ما هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد، چرا كه ما دست پروره هاى نیكوى پروردگار مى باشیم; و دیگر مخلوقین خداوند، دست پرورده هاى ما خواهند بود.
5- قالَ (علیه السلام) : إنَّ الْجَنَّهَ لا حَمْلَ فیها
لِلنِّساءِ وَ لا وِلادَهَ، فَإذَا اشْتَهى مُؤْمِنٌ وَلَداً خَلَقَهُ
اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِغَیرِ حَمْل وَ لا وِلادَه عَلَى الصُّورَهِ الَّتى
یُریدُ كَما خَلَقَ آدَمَ (علیه السلام) عِبْرَهً.([5])
فرمود: همانا بهشت جایگاهى است كه در آن آبستن شدن و زایمان براى زنان نخواهد بود، پس هرگاه مؤمنى آرزوى فرزند نماید، خداوند متعال بدون جریان حمل و زایمان، فرزند دلخواهش را به او مى دهد همان طورى كه حضرت آدم (علیه السلام) را آفرید.
6- قالَ (علیه السلام) : لا یُنازِعُنا مَوْضِعَهُ إلاّ ظالِمٌ آثِمٌ، وَ لا یَدَّعیهِ إلاّ جاحِدٌ كافِرٌ.([6])
فرمود: كسى با ما، در رابطه با مقام ولایت و امامت مشاجره و منازعه نمى كند مگر آن كه ستمگر و معصیت كار باشد، همچنین كسى مدّعى ولایت و خلافت نمى شود مگر كسى كه منكر و كافر باشد.
7- قالَ (علیه السلام) : إنَّ الْحَقَّ مَعَنا وَ فینا، لا
یَقُولُ ذلِكَ سِوانا إلاّ كَذّابٌ مُفْتَر، وَ لا یَدَّعیهِ غَیْرُنا إلاّ
ضالٌّ غَوىٌّ.([7])
فرمود: حقیقت - در همه موارد و امور - با ما و در بین ما اهل بیت عصمت و طهارت خواهد بود و چنین سخنى را هر فردى غیر از ما بگوید دروغ گو و مفترى مى باشد; و كسى غیر از ما آن را ادّعا نمى كند مگر آن كه گمراه باشد.
8- قالَ (علیه السلام) : أبَى اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلْحَقِّ إلاّ إتْماماً وَ لِلْباطِلِ إلاّ زَهُوقاً.([8])
فرمود: همانا خداوند متعال، إباء و امتناع دارد نسبت به حقّ مگر آن كه به إتمام و كمال برسد و باطل، نابود و مضمحل گردد.
9- قالَ (علیه السلام) : إنَّهُ لَمْ یَكُنْ لاِحَد مِنْ
آبائى إلاّ وَ قَدْ وَقَعَتْ فى عُنُقِه بَیْعَهٌ لِطاغُوتِ زَمانِهِ، و
إنّى أخْرُجُ حینَ أخْرُجُ وَ لا بَیْعَهَ لاِحَد مِنَ الطَّواغیتِ فى
عُنُقى.([9])
فرمود: همانا پدران من (ائمّه و اوصیاء علیهم السّلام)، بیعت حاكم و طاغوت زمانشان، بر ذمّه آن ها بود; ولى من در هنگامى ظهور و خروج نمایم كه هیچ طاغوتى بر من منّت و بیعتى نخواهد داشت.
10- قالَ (علیه السلام) : أنَا الَّذى أخْرُجُ بِهذَا
السَیْفِ فَأمْلاَالاَْرْضَ عَدْلا وَ قِسْطاً كَما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ
جَوْراً.([10])
فرمود: من آن كسى هستم كه در آخر زمان با این شمشیر - ذوالفقار - ظهور و خروج مى كنم و زمین را پر از عدل و داد مى نمایم همان گونه كه پر از ظلم و جور شده است.
11- قالَ (علیه السلام) : اِتَّقُوا اللهُ وَ سَلِّمُوا لَنا،
وَ رُدُّوا الاْمْرَ إلَیْنا، فَعَلَیْنا الاْصْدارُ كَما كانَ مِنَّا
الاْیراُ، وَ لا تَحاوَلُوا كَشْفَ ما غُطِّیَ عَنْكُمْ.([11])
فرمود: از خدا بترسید و تسلیم ما باشید، و امور خود را به ما واگذار كنید، چون وظیفه ما است كه شما را بى نیاز و سیراب نمائیم همان طورى كه ورود شما بر چشمه معرفت به وسیله ما مى باشد; و سعى نمائید به دنبال كشف آنچه از شما پنهان شده است نباشید.
12- قالَ (علیه السلام) : أمّا أمْوالُكُمْ فَلا نَقْبَلُها
إلاّ لِتُطَهِّرُوا، فَمَنْ شاءَ فَلْیَصِلْ، وَ مَنْ شاءَ
فَلْیَقْطَعْ.([12])
فرمود: اموال - خمس و زكوت - شما را جهت تطهیر و تزكیه زندگى و ثروتتان مى پذیریم، پس هر كه مایل بود بپردازد، و هر كه مایل نبود نپردازد.
13- قالَ (علیه السلام) : إنّا نُحیطُ عِلْماً بِأنْبائِكُمْ، وَ لا یَعْزُبُ عَنّا شَیْىءٌ مِنْ أخْبارِكُمْ.([13])
فرمود: ما بر تمامى احوال و اخبار شما آگاه و آشنائیم و چیزى از شما نزد ما پنهان نیست.
14- قالَ (علیه السلام) : مَنْ كانَتْ لَهُ إلَى اللهِ حاجَهٌ
فَلْیَغْتَسِلْ لَیْلَهَ الْجُمُعَهِ بَعْدَ نِصْفِ اللَّیْلِ وَ یَأْتِ
مُصَلاّهُ.([14])
فرمود: هر كه خواسته اى و حاجتى از پیشگاه خداوند متعال دارد بعد از نیمه شب جمعه غسل كند و جهت مناجات و راز و نیاز با خداوند، در جایگاه نمازش قرار گیرد.
15- قالَ (علیه السلام) : یَابْنَ الْمَهْزِیارِ! لَوْلاَ
اسْتِغْفارُ بَعْضِكُمْ لِبَعْض، لَهَلَكَ مَنْ عَلَیْها، إلاّ خَواصَّ
الشّیعَهِ الَّتى تَشْبَهُ أقْوالُهُمْ أفْعالَهُمْ.([15])
فرمود: اگر طلب مغفرت و آمرزش بعضى شماها براى همدیگر نبود، هركس روى زمین بود هلاك مى گردید، مگر آن شیعیان خاصّى كه گفتارشان با كردارشان یكى است.
16- قالَ (علیه السلام) : وَأمّا قَوْلُ مَنْ قالَ: إنَّ
الْحُسَیْنَ (علیه السلام) لَمْ یَمُتْ فَكُفْرٌ وَ تَكْذیبٌ وَ
ضَلالٌ.([16])
فرمود: و امّا كسانى كه معتقد باشند حسین (علیه السلام) زنده است و وفات نكرده، كفر و تكذیب و گمراهى است.
17- قالَ (علیه السلام) : مِنْ فَضْلِهِ، أنَّ الرَّجُلَ
یَنْسَى التَّسْبیحَ وَ یُدیرُا السَّبْحَهَ، فَیُكْتَبُ لَهُ
التَّسْبیحُ.([17])
فرمود: از فضائل تربت حضرت سیّدالشّهداء (علیه السلام) آن است كه چنانچه تسبیح تربت حضرت در دست گرفته شود ثواب تسبیح و ذكر را دارد، گرچه دعائى هم خوانده نشود.
18- قالَ (علیه السلام) : فیمَنْ أفْطَرَ یَوْماً مِنْ شَهْرِ
رَمَضان مُتَعَمِّداً بِجِماع مُحَرَّم اَوْ طَعام مُحَرَّم عَلَیْهِ:
إنَّ عَلَیْهِ ثَلاثُ كَفّارات.([18])
فرمود: كسى كه روزه ماه رمضان را عمداً با چیز یا كار حرامى افطار - و باطل - نماید، (غیر از قضاى روزه نیز) هر سه نوع كفّاره (60 روزه، اطعام 60 مسكین، آزادى یك بنده) بر او واجب مى شود.
19- قالَ (علیه السلام) : ألا أُبَشِّرُكَ فِى الْعِطاسِ؟ قُلْتُ: بَلى، فَقالَ: هُوَ أمانٌ مِنَ الْمَوْتِ ثَلاثَهَ أیّام.([19])
نسیم خادم گوید: در حضور حضرت عطسه كردم، فرمود: مى خواهى تو را بر فوائد عطسه بشارت دهم؟
عرض كردم: بلى.
فرمود: عطسه، انسان را تا سه روز از مرگ نجات مى بخشد.
20- قالَ (علیه السلام) : مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ سَمّانى فى مَحْفِل مِنَ النّاسِ.
(وَ قالَ (علیه السلام) :) مَنْ سَمّانى فى مَجْمَع مِنَ النّاسِ فَعَلَیْهِ لَعْنَهُ اللهِ.([20])
فرمود: ملعون و مغضوب است كسى كه نام اصلى مرا در جائى بیان كند.
و نیز فرمود: هر كه نام اصلى مرا در جمع مردم بر زبان آورد، بر او لعنت و غضب خداوند مى باشد.
21- قالَ (علیه السلام): یَعْمَلُ كُلُّ امْرِىء مِنْكُمْ ما
یَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَ لْیَتَجَنَّب ما یُدْنیهِ مِنْ
كَراهیَّتِنا وَ سَخَطِنا، فَاِنَّ امْرَءاً یَبْغَتُهُ فُجْأهٌ حینَ لا
تَنْفَعُهُ تَوْبَهٌ، وَ لا یُنْجیهِ مِنْ عِقابِنا نَدَمٌ عَلى
حُوبَه.([21])
فرمود: هر یك از شما باید عملى را انجام دهد كه سبب نزدیكى به ما و جذب محبّت ما گردد; و باید دورى كند از كردارى كه ما نسبت به آن، ناخوشایند و خشمناك مى باشیم، پس چه بسا شخصى در لحظه اى توبه كند كه دیگر به حال او سودى ندارد و نیز او را از عِقاب و عذاب الهى نجات نمى بخشد.
22- قالَ (علیه السلام) : إنَّ الاْرْضَ تَضِجُّ إلَى اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ بَوْلِ الاْغْلَفِ أرْبَعینَ صَباحاً.([22])
فرمود: زمین تا چهل روز از ادرار كسى كه ختنه نشده است ناله مى كند.
23- قالَ (علیه السلام) : سَجْدَهُ الشُّكْرِ مِنْ ألْزَمِ السُّنَنِ وَ أوْجَبِها.([1])
فرمود: سجده شكر پس از هر نماز از بهترین و ضرورى ترین سنّتها است.
24- قالَ (علیه السلام) : إنّى لاَمانٌ لاِهْلِ الاْرْضِ، كَما أنَّ النُّجُومَ أمانٌ لاِهْلِ السَّماءِ.([2])
فرمود: به درستى كه من سبب آسایش و امنیّت براى موجودات زمینى هستم، همان طورى كه ستاره ها براى اهل آسمان أمان هستند.
25- قالَ (علیه السلام) : قُلُوبُنا اَوْعِیَهٌ لِمَشیَّهِ اللهِ، فَإذا شاءَ شِئْنا.([3])
فرمود: قلوب ما ظرف هائى است براى مشیّت و اراده الهى، پس هرگاه او بخواهد ما نیز مى خواهیم.
26- قالَ (علیه السلام) : إنَّ اللهَ مَعَنا، فَلا فاقَهَ
بِنا إلى غَیْرِهِ، وَالْحَقُّ مَعَنا فَلَنْ یُوحِشَنا مَنْ قَعَدَ
عَنّا.([4])
فرمود: خدا با ما است و نیازى به دیگران نداریم; و حقّ با ما است و هر كه از ما روى گرداند باكى نداریم.
27- قالَ (علیه السلام) : ما أُرْغَمَ أنْفَ الشَّیْطانِ بِشَیْىء مِثُلِ الصَّلاهِ.([5])
فرمود: هیچ چیزى و عملى همانند نماز، بینى شیطان را به خاك ذلّت نمى مالد و او را ذلیل نمى كند.
28- قالَ (علیه السلام) : لا یَحِلُّ لاِحَد أنْ یَتَصَرَّفَ فى مالِ غَیْرِهِ بِغَیْرِ إذْنِهِ.([6])
فرمود: براى هیچكس جائز نیست كه در اموال و چیزهاى دیگران تصرّف نماید مگر با اذن و اجازه صاحب و مالك آن.
29- قالَ (علیه السلام) : فَضْلُ الدُّعاءِ وَ التَّسْبیحِ
بَعْدَ الْفَرائِضِ عَلَى الدُّعاءِ بِعَقیبِ النَّوافِلِ كَفَضْلِ
الْفَرائِضِ عَلَى النَّوافِلِ.([7])
فرمود: فضیلت تعقیب دعا و تسبیح بعد از نمازهاى واجب نسبت به بعد از نمازهاى مستحبّى همانند فضیلت نماز واجب بر نماز مستحبّ مى باشد.
30- قالَ (علیه السلام) : أفْضَلُ أوْقاتِها صَدْرُا النَّهارِ مِنْ یَوْمِ الْجُمُعَهِ.([8])
فرمود: (براى انجام نماز جعفر طیّار) بهترین و با فضیلت ترین اوقات پیش از ظهر روز جمعه خواهد بود.
31- قالَ (علیه السلام) : مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ أخَّرَ الْغَداهَ إلى أنْ تَنْقَضِى النُّجُومُ.([9])
فرمود: ملعون و نفرین شده است آن كسى كه نماز صبح را عمداً تأخیر بیندازد تا موقعى كه ستارگان ناپدید شوند.
32- قالَ (علیه السلام) : إنَّ اللهَ قَنَعَنا بِعَوائِدِ إحْسانِهِ وَ فَوائِدِ اِمْتِنانِهِ.([10])
فرمود: همانا خداوند متعال، ما اهل بیت را به وسیله احسان و نعمت هایش قانع و خودكفا گردانده است.
33- قالَ (علیه السلام) : إنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ اللهِ عَزَّ
وَ جَلَّ وَ بَیْنَ أَحَد قَرابَهٌ، وَ مَنْ أنْكَرَنى فَلَیْسَ مِنّى، وَ
سَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح.([11])
فرمود: بین خداوند و هیچ یك از بندگانش، خویشاوندى وجود ندارد - و براى هركس به اندازه اعمال و نیّات او پاداش داده مى شود - هركس مرا انكار نماید از (شیعیان و دوستان) ما نیست و سرنوشت او همچون فرزند حضرت نوح (علیه السلام) خواهد بود.
34- قالَ (علیه السلام) : أما تَعْلَمُونَ أنَّ الاْرْضَ لا تَخْلُو مِنْ حُجَّه إمّا ظاهِراً وَ إمّا مَغْمُوراً.([12])
فرمود: آگاه و متوجه باشید كه در هیچ حالتى، زمین خالى از حجّت خداوند نخواهد بود، یا به طور ظاهر و آشكار; و یا به طور مخفى و پنهان.
35- قالَ (علیه السلام) : إذا أذِنَ اللهُ لَنا فِى الْقَوْلِ
ظَهَرَ الْحَقُّ، وَ اضْمَحَلَّ الْباطِلُ، وَ انْحَسَرَ عَنْكُمْ.([13])
فرمود: چنانچه خداوند متعال اجازه سخن و بیان حقایق را به ما بدهد، حقانیّت آشكار مى گردد و باطل نابود مى شود و خفقان و مشكلات برطرف خواهد شد.
36- قالَ (علیه السلام) : وَ أمّا وَجْهُ الاْنْتِفاعِ بى فى
غَیْبَتى فَكَالاْنْتِفاعِ بِالشَّمْسِ إذا غَیَّبَها عَنِ الاْبْصارِ
السَّحابُ.([14])
فرمود: چگونگى بهره گیرى و استفاده از من در دوران غیبت همانند انتفاع از خورشید است در آن موقعى كه به وسیله ابرها از چشم افراد ناپدید شود.
37- قالَ (علیه السلام) : وَاجْعَلُوا قَصْدَكُمْ إلَیْنا
بِالْمَوَدَّهِ عَلَى السُّنَّهِ الْواضِحَهِ، فَقَدْ نَصَحْتُ لَكُمْ، وَ
اللّهُ شاهِدٌ عَلَیَّ وَ عَلَیْكُمْ.([15])
فرمود: هدف و قصد خویش را نسبت به محبّت و دوستى ما - اهل بیت عصمت و طهارت - بر مبناى عمل به سنّت و اجراء احكام الهى قرار دهید، پس همانا كه موعظ ها و سفارشات لازم را نموده ام; و خداوند متعال نسبت به همه ما و شما گواه مى باشد.
38- قالَ (علیه السلام) : أمّا ظُهُورُ الْفَرَجِ فَإنَّهُ إلَى اللهِ، وَ كَذَبَ الْوَقّاتُونَ.([16])
فرمود: زمان ظهور مربوط به اراده خداوند متعال مى باشد و هركس زمان آن را معیّن و معرّفى كند دروغ گفته است.
39- قالَ (علیه السلام) : أكْثِرُواالدُّعاءَ بِتَعْجیلِ الْفَرَجِ، فَإنَّ ذلِكَ فَرَجَكُمْ.([17])
فرمود: براى تعجیل ظهور من - در هر موقعیّت مناسبى - بسیار دعا كنید كه در آن فرج و حلّ مشكلات شما خواهد بود.
40- دَفَعَ إلَیَّ دَفْتَراً فیهِ دُعاءُالْفَرَجِ وَ صَلاهٌ عَلَیْهِ، فَقالَ علیه السلام : فَبِهذا فَادْعُ.([18])
یكى از مؤمنین به نام أبومحمّد، حسن بن وجناء گوید: زیر ناودان طلا در حرم خانه خدا بودم كه حضرت ولىّ عصر امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف را دیدم، دفترى را به من عنایت نمود كه در آن دعاى فرج و صلوات بر آن حضرت بود.
سپس فرمود: به وسیله این نوشته ها بخوان و براى ظهور و فرج من دعا كن و بر من درود و تحیّت بفرست
منابع روایات:
[1]- تفسیر عیّاشى: ج 1، ص 16، بحارالأنوار: ج 89، ص 96، ح
58. [2] - دعوات راوندى: ص 207، ح 563. [3] - بحارالأنوار: ح 2، ص 90، ح
13، و53، ص 181، س 3، وج 75ص 380، ح 1. [4]- بحارالأنوار: ج 53، ص 178، ضمن
ح 9. [5]- بحارالأنوار: ج 53، ص 163، س 16، ضمن ح 4. [6]- بحارالأنوار: ج
53، ص 179، ضمن ح 9. [7]- بحارالأنوار: ج 53، ص 191، ضمن ح 19. [8]-
بحارالأنوار: ج 53، ص 193، ضمن ح 21. [9]- الدّرّه الباهره: ص 47، س 17،
بحارالأنوار: ج 56، ص 181، س 18. [10]- بحارالانوار: ج 53، ص 179، س 14، و ج
55، ص 41. [11]- إكمال الدّین: ج 2، ص 510، بحارالأنوار: ج 53، ص 191.
[12]- إكمال الدّین: ج 2، ص 484، بحارالأنوار: ج 53، ص 180. [13]- احتجاج: ج
2، ص 497، بحارالأنوار: ج 53، ص 175. [14] - مستدرك الوسائل: ج 2، ص 517، ح
2606. [15]- مستدرك ج 5، ص 247، ح 5795. [16]- غیبه طوسى: ص 177، وسائل
الشّیعه: ج 28، ص 351، ح 39. [17]- بحارالأنوار: ج 53، ص 165، س 8، ضمن ح
4. [18]- من لایحضره الفقیه: ج 2، ص 74، ح 317، وسائل الشّیعه: ج 10، ص 55،
ح 12816. [19]- إكمال الدّین: ص 430، ح 5، وسائل الشّیعه: ج 12، ص 89، ح
15717. [20]- وسائل الشّیعه: ج 16، ص 242، ح 12، بحارالأنوار: ج 53، ص 184،
ح 13 و 14. [21]- بحارالأنوار: ج 53، ص 176، س 5، ضمن ح 7، به نقل از
احتجاج. [22]- وسائل الشّیعه: ج 21، ص 442، ح 27534.[1]- وسائل الشّیعه: ج
6، ص 490، ح 3، بحارالأنوار: ج 53، ص 161، ضمن ح 3. [2]- الدّرّه الباهره: ص
48، س 3. [3]- بحارالأنوار: ج 52، ص 51، س 4، به نقل از غیبه نعمانى. [4]-
بحارالأنوار: ج 53، ص 191، إكمال الدّین: ج 2، ص 511. [5]- بحارالأنوار: ج
53، ص 182، ضمن ح 11. [6]- بحارالأنوار: ج 53، ص 183، ضمن ح 11. [7]-
بحارالأنوار: ج 53، ص 161، ضمن ح 3. [8]- بحارالأنوار: ج 56، ص 168، ضمن ح
4. [9]- بحارالأنوار: ج 55، ص 16ؤ ضمن ح 13، و ص 86، ص 60، ح 20. [10]-
بحارالأنوار: ج 52، ص 38، ضمن ح 28. [11]- بحارالأنوار: ج 50، ص 227، ح 1،
به نقل از احتجاج. [12]- بحارالأنوار: ج 53، ص 191، س 5، ضمن ح 19. [13] -
بحارالأنوار: ج 53، ص 196، س 12، ضمن ح 21. [14]- بحارالأنوار: ج 53، ص
181، س 21، ضمن ح 10. [15]- بحارالأنوار: ج 53، ص 179، س 16، ضمن ح 9.
[16]- بحارالأنوار: ج 53، ص 181، س 1، ضمن ح 10. [17]- بحارالأنوار: ج 53، ص
181، س 23، ضمن ح 10. [18]- إكمال الدّین شیخ صدوق: ص 443، ح 17،
بحارالأنوار: ج 52، ص 31، ضمن ح 27.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
